BENE Meriti

BENE Meriti

Meriti, praemiis variis apud varias Gentes decorari consuevêre, ab omni aevo. Aegyptii moris crat, ut eorum memoriam sacris ad posteros symbolis propagarent: Unde beneficiis Iosephi exprimendis signum bove nullum magis idoneum iudicantes, bovem voluerunt ali a Sacerdotibus ac Opulo cum grata eius benesicii commemoratione monstrari: qui honor cum civilis primum esset, tandem in divinum, degeneravit, indeque Apis Serapisque exsculptus est, Gerh. Ioh. Voss. de Idolol l. 1. c. 29. Apud Athenienses, corum qui de Republ. praeclare essent meriti, praemia fuêre, Προεδρία in Theatris, Σίτησις seu Epulum in Prytaneio; Statuae, eaeque ut plurimum in Foro positae; Monumentum publice exstructum in Ceramico suburbano: Coronae, a Populo aut Senatu collatae; Excusatio munerum; demortuorum pto contione Laudatio etc. de quibus vide Sam. Peritum Comm. in LL. Attic. l. 3. tit. 6. et l. 6. tit. 8. Apud Romanos etiam statuis donabantur tales; particulatim vero, effigies eorum ferebatur in pompa Circensi; nomen item referebatur in hymnos Saliares, quem honorem contigisse etiam Mamurio Veturio et Luciae Volumniae, legimus apud Varrorem de L. I. l. 5. et 8. quemadmodum apud Athenienses praefatos, nomina Minervae quoque intexebantur peplo: Unde Viri praestantes dicti Proverbiô ἄξιοι πέπλου, digni peplô, ut videre est apud Aristoph. Equitib. Et hi honores civiles fuêre: qui, sicut de Aegyptiis notavimus, apud Gentes praedictas alia sque, non raro in heroicos divinolque abiêre; nec enim alii Heroes vel Dii animales eorum, quam homines bene de publico meriti, fuêre, ut Baruchus iam annotavit, et eruditissime ostendit Vossius de orig. et progr. Idolol, totô librô primô. Nec omittendae cantiones, quibus apud Gentes plerasque, fortium virorum gesta decantari consuevisse legimus: unde, ut de aliis taceam, Germani, inquit Tacitus de mor. Germ. c. 2. §. 3. celebrant carminibus antiquis (quod unum apud illos memoriae et annalium genus est) Tuistonem Deum terrâ editunt. et filium Mannum, originem gentis conditoresque. Idem de Arminio Cheruscorum Principe Annal. l. 2. c. 83. Canitur abhuc apud barbaras gentes: et Eginhardus de Carolo M. in eius vita, Barbara et antiquissima carmina, quibus veterum Regum actus ac bella canebantur, scripsit, memorieaeque mandavit. Quod apud Gothos quoque factitatum esse, restatur Iornandes. E qua origine Magistros cantilenarum (die Meistersanger) qui quamlibet Historiam sive sacram sive profanam, in rhythmos ac certas carminum leges componunt, illasque fuas cantilenas (die Meistergesange) propositis brabeis, in publica hominum corona, concinere solent, morem suum hausisse, conicit Matth. Berneggerus Quaest. 5. in Tacit. Germ. et confirmat Ioh.

Trithemius in Histor, Francorum. vide infra ubi de iis, insuper quaedam voce Praemia.